Στου Βίκου τη Χαράδρα

Στου Βίκου τη Χαράδρα

Δημητρίου Σ. Δάνου, Διευθυντού 3ου Δημοτικού Σχολείου Κάτω Ηρακλείου Αττικής,

Εκδοτικός Οίκος Γιαννέλης – Νικόδημος Α.Ε. Αθήναι, Σεπτέμβρης 1961

Aλήθεια, αξίζει τον κόπο να διασχίσεις όλη αυτή τη χαράδρα, μοναδικό φαινόμενο σε όλη την Ευρώπη, κατά τους ειδικούς. Εκεί μέσα θα βρεθείς σ’ άλλον κόσμο, τον κόσμο τής ησυχίας και της σιωπής. Θα βρεθείς στο βασίλειο των αϊτών και των αγριμιών. Τη μονοτονία των σχιστών πελώριων βράχων, που και που τη διακόπτουν τα φυτρωμένα και αρκετά ανεπτυγμένα δέντρα, που ξεπετιούνται από τα σπλάχνα τους. 

Τί παράξενα! 

Μπροστά-μπροστά αντικρίζεις τη βαθειά οβίρα του Σνίτς (έτσι τη λένε στα γύρω χωριά), που το νερό της δε λείπει ποτέ κι έτσι θρέφει τις νόστιμες πέστροφες. 

Πιο κάτω, περνάς τα καδιά, βράχια σε σχήμα καδιών, στην κοίτη του χείμαρρου και φτάνεις ύστερα από δύο σχεδόν ώρες, χωρίς να το καταλάβεις από τη θέα της γύρω άγριας φύσης, στο Κλήμα. 

Εκεί μια δροσερή πηγή σε δέχεται για να σε δροσίσει, αλλά και να σε ξεκουράσει. 

Αλλά ας σταματήσουμε καλύτερα την πενιχρή αυτή περιγραφή του εξαίσιου τοπίου της χαράδρας του Βίκου, που την άξια του κι αυτοί οι κομπογιαννίτες ακόμα-οι πρακτικοί γιατροί του παλιού καιρού του τόπου-διαπίστωσαν και προμηθεύονταν από εκεί τα διάφορα βοτάνια τους. (Ανάμεσα τους και ο Άρ. Ζώνιος από τη Βίτσα, που στην εμπειρική γιατρική του μ’ επιτυχία χρησιμοποιούσε τη μούχλα, τον πρόδρομο της σημερινής  πενικιλίνης). Γιατί η περιγραφή αυτή είναι αδύναμη να καταφέρει και εκφράσει όλο εκείνο το μεγαλείο, που αισθάνεται η ψυχή του ανθρώπου στο αντίκρισμα της σιωπηλής άγριας αυτής ψυχής. 

Κι ας αφήσουμε καλύτερα τον περιηγητή της απροκατάληπτο να κάνει μόνος του τη γνωριμία του με αυτή.